กว่าจะเป็นบทเพลง(ตอนที่ 1) ชื่อตอน ความหลังที่สถานตากอากาศบางปู

[กร ขันทอง]

ความหลังที่สถานตากอากาศบางปู
เสียงเร่งเครื่องยนต์ของรถบีเอ็มดับบลิว ซีรีย์5 กำลังมุ่งหน้าด้วยสปีดความเร็วสู่จุดหมายคล้ายติดปีกบิน ราวเกือบ 3 ทุ่ม แสงไฟหน้ารถก็สาดส่องไปที่ป้าย สถานพักตากอากาศบางปู จ.สมุทรปราการ ผมนั่งเบาะหลัง พร้อมเพื่อนสาว เบาะหน้ามีเอก คนขับรถ และพี่โจ ซึ่งกำลังสาละวนกับการลงไปติดต่อขอบังกะโลที่พักให้ผมในคืนนี้ 1 ห้อง ครู่เดียวเจ้าหน้าก็เปิดประตูเหล็กให้รถเราแล่นผ่านเข้าไปยังอีกจุดหนึ่ง เพื่อเปิดห้องรับกุญแจ  รถแล่นเลาะเลี้ยวไปตามเส้นทางราว 800 เมตร ก็มาถึงบังกะโลที่พัก หมายเลข  A5 เป็นบ้านไม้ชั้นเดียวยกใต้ถุนสูงจากพื้นราว 1-2 เมตร เตี้ยๆ ดูสภาพบังกะโลเก่าแก่พอสมควร เป็นบังกะโลที่ปลูกห่างๆกันเป็นหลังๆ กลางพื้นที่ป่าชายเลนของสุมทรปราการเมื่อเท้าผมก้าวลงจากรถเหยียบที่พื้น สิ่งแรกที่ได้สัมผัสคือความมืด ความเงียบสงัดที่ดูมีความสุขเกิดขึ้นในใจอย่างประหลาดเหลือเกิน มันเหมาะแก่การนั่งทำงาน ใช้สมาธิในการเขียนเพลงอย่างยิ่งทีเดียว  เอกคนขับรถก็กุลีกุจอช่วยขนกระเป๋าสิ่งของนิดหน่อย ผมเดินเข้าไปภายในห้อง มีตู้เย็น มีเตียงนอนเตียงเดี่ยวที่ใหญ่มากผ้าปูที่นอนสีขาวกลางเก่ากลางใหม่ ห้องน้ำมีฝักบัวแต่ไม่ยักกะมีเครื่องทำน้ำอุ่น เออ...แปลกดีแฮะ มีตู้เสื้อผ้า มีทีวี ก็โอเค ผมเพิ่งมาเข้าใจว่าที่นี่มีแต่ห้อง จะทานอะไรต้องซื้อเอาเข้าไปเอง พี่โจบอกลาขอตัวกลับบ้านพักผ่อนพร้อมสั่งเอกคนขับรถให้ไปซื้อของกลับเข้ามาอีกรอบพร้อมเสบียงอาหาร ,กาแฟ,บุหรี่,น้ำดื่ม ผมและเพื่อนสาวต่างคนต่างอาบน้ำ เสร็จแล้วก็มานอนเล่นที่เตียงดูเธอจะคร่ำเคร่งและสนใจกับหนังสือการ์ตูน แฟชั่นซุบซิบดาราเพราะเห็นนอนคว่ำหน้าอ่านอย่างสบายใจ ผมนอนเล่นครู่เดียวก็เผลอหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย เหนื่อยล้ามาทั้งวันคงเกิดจากคืนก่อนที่พักค้างคืนที่โรงแรม 333 ย่านปทุมธานี ยุงภายในห้องเยอะเหลือเกินผมแทบจะไม่ได้นอนเลย ส่วนเพื่อนสาวข้างกายเธอนอนอย่างสบายใจ และวันนี้แทบทั้งวันเราสาละวนอยู่ในกองถ่ายมิวสิควีดีโอที่บึงกุ่มกันจนพลบค่ำ  ผมรู้สึกตัวตื่นหลังจากหลับเป็นตาย ดูนาฬิกาตี 2 กว่าๆ เหลือบมองเพื่อนสาวข้างกายหลับใหลไม่ได้สติ  พร้อมหนังสือการ์ตูนแฟชั่นซุบซิบดาราวางอยู่ข้างๆ ผมลุกขึ้นจากเตียงบิดขี้เกียจ  แล้วห่มผ้าให้เธอ พอผ้าห่มถึงตัวเธอนอนกอดขดตัวใหญ่อาจคงเป็นเพราะความหนาวเหน็บในยามค่ำคืนของที่นี่ก็เป็นได้ ผมล้างหน้าแปรงฟัน มานั่งดื่มกาแฟที่โต๊ะทำงานข้างตู้เย็น หยิบปากกาสมุดนั่งคิดพล็อตเพลง สูบบุหรี่ไปเรื่อยเปื่อย ยามดึกดื่นแบบนี้มันช่างเงียบสงัดเหลือเกิน ผมมองไปที่เตียงเห็นเพื่อนสาวหลับอยู่อย่างไม่ได้สติ ผมเริ่มคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเธอ วันนี้ คืนนี้ วินาทีนี้ เธออยู่ข้างกายผม พรุ่งนี้...ไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้น ? พรุ่งนี้หลังจากแยกกัน ผมไม่รู้เธอจะอยู่กับใคร? ...จะคิดถึงเราบ้างไหม? วันนี้ผมรักเธอ แต่ไม่รู้พรุ่งนี้เป็นอย่างไร? จะได้พบจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีกหรือเปล่า ไม่มีใครรู้....ความคิดโลดแล่นเตลิด สมองผมเริ่มสั่งให้มือจับปากเขียน   ฮัม...มาเป็นเพลง  ทุกอย่างที่สมองผมคิดเริ่มพรั่งพรูกลายเป็นตัวอักษร “ไม่รู้พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร....วันนี้หัวใจ  ยกให้เธอไปหมดดวง    ทุกซอกทุกเสี้ยว...มีเธอคนเดียวในทรวง ยังรักและยังเป็นห่วงทุกช่วงทั้งทรวงดวงใจ  ไม่รู้วันไหนเปลี่ยนใจจากกัน  วันนี้ยืนยัน ขอมั่นรักกันเรื่อยไป ...จะเจ็บอีกหน ฉันพร้อมยอมทนปวดใจ เมื่อความผันแปรย่างกลาย รักพ่ายต้องไกลจากกันอยากทำวันนี้ ให้ดีที่สุดเพื่อเธอ ฉันพร้อมเสมอ ขอเพียงแค่เธอต้องการ อยากเห็นรอยยิ้มที่แก้มนิ่มๆแสนหวานอยากรักให้นานแสนนาน ก้าวผ่านห้วงกาลเวลา ไม่รู้พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ลาร้างห่างไกล เปลี่ยนใจจากไปสุดตา รู้เพียงวันนี้ ฉันมีเธอทุกเวลา ตื่นนอนหลับฝันเห็นหน้า ทุกช่วงเวลามีเธอ ....นี่คือเพลง  “วันนี้...ฉันยังมีเธอ”เพลงนี้ผมใช้เวลาเขียนไม่นานใช้ห้วงความรู้สึกสร้างงาน  จิบกาแฟ จุดบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า สูบแล้วพ่นสมองก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เธอจะรู้ไหมหนอ? ว่าเพลงนี้ผมเขียนแทนความรู้สึกจากใจให้เธอ ผมลุกไปเปิดตู้เย็นเพื่อดื่มน้ำ นาฬิกามันยังคงทำงานของมันไปเรื่อย บอกเวลาตี 3 กว่าๆ ผมเดินไปที่เตียงเห็นเธอนอนคุดคู้ นี่หรือผู้หญิงที่เรารัก เธออายุ 26 ปี เป็นคนอำเภออากาศอำนวย จังหวัดสกลนคร ผิวขาวอมชมพู ตัวเล็กๆไม่สูง แต่ค่อนข้างเจ้าอารมณ์ เวลาเธอหลับก็ดูน่ารักดี เฮ้อ...ผมกลับมาที่โต๊ะทำงาน ฉับพลับได้ยินเสียงเหมือนอะไรซักอย่างที่กำลังเดินย่ำโคลนเลนเบาๆเตาะแตะๆใต้ถุนบ้าน เอ๊ะ! เสียงอะไรดึกป่านนี้ ผมเปิดไฟหน้าบ้านออกไปดูพร้อมไฟแช็คที่อยู่ในมือ พระเจ้าช่วย ...ปลาตีนตัวเล็กๆนับสิบตัว มันกำลังเดินเล่นโดยใช้ครีบสองข้างย่ำเลน มันเป็นภาพที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน มันน่ารักดูมีความสุขกับโลกป่าชายเลนของมัน นี่แหละบางปูสวรรค์ของคนชอบความสงบ สงัดและวังเวง เสียงเจ้าปลาตีนเดินมันได้ยินชัดมากๆ บวกกับเสียงหริ่งเรไรในยามดึกสงัดมันฟังราวเสียงดนตรีจากธรรมชาติ ผมกลับมานั่งทำงานต่อไป ...คืนนั้นผมนั่งทำงานจนเช้า เขียนเพลงได้ 3-4 เพลง ถือว่าคุ้มค่าที่ได้มา เช้าตรู่ผมรีบเปิดโทรศัพท์โทรหาอาจารย์ดาร์กี้ ไพฑูรย์ ขันทองซึ่งท่านยังไม่ตื่นเลย เพื่อเล่าบรรยากาศความเงียบ ความสวยงามที่บางปูซึ่งเป็นความปราถนาของกวีหรือนักแต่งเพลงอย่างพวกเราใคร่จะสัมผัส เช้าๆอากาศที่นี่แจ่มใส ผมมองเห็นฝูงนกนางนวล บินว่อนไปมา มันเป็น ภาพที่สวยงามมากๆราว 11 โมงเช้าใกล้เที่ยง เสียงเครื่องยนต์แล่นออกไป ผมไม่ทิ้งอะไรไว้ที่นั่นเลย นอกจากความทรงจำที่ดีของช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้นครับ                                                                                      
                                                                                                     กร  ขันทอง    
**และ 1 ใน 3-4 เพลงที่ผมเขียนคืนนั้น ราวเดือน สิงหาคม ปี 2549 ก็ถูกถ่ายทอดโดย สมมาส ราชสีมาครับ
ชื่อเพลง "แค่...เศษเสี้ยวใจ"
ตัวอย่าง <a href="http://spamtheweb.com/ul/upload/4109/82648_somas.swf" target="_blank">http://spamtheweb.com/ul/upload/4109/82648_somas.swf</a>
  

http://upload.one2car.com/download.aspx?pku=2ED59A2798GF73RB9DOKT3RSKF3ODTแก้ไข  |  ลบ ความเห็น
      
  
โฆษณา

[กระต่าย]

สุดยอดครับพี่กร การที่เราได้ฟังเสียงเพลงที่นักร้องได้ขับขานให้เราได้ฟังกัน
เมื่อฟังแล้วเราจะชอบแต่เสียงนักร้องและจังหวะดนตรีเป็นอันดับต้นๆ ต่อมาก็เนื้อร้อง
เมื่อมีการนำที่มาของบทเพลงมาเล่าสู่กันฟัง ถึงแรงบันดาลใจที่ทำให้ประพันธ์เพลงนี้ขึ้นมา
เมื่อรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วมันทำให้อยากฟังเพลงนี้ขึ้นมาทันที และมื่อฟังเพลงนี้แล้ว
มันจะทำให้จดจำเพลงนี้ตลอดไป ถ้าคนทำเพลงเขาลงทุนอีกสักหน่อยนำประวัติที่มาของเพลงแต่ละเพลง
พิมพ์ติไว้ใต้ปกซีดีให้ได้อ่านกันผมว่ามันจะทำให้คนฟังเพลงนั้นแล้ว จะจดจำเพลงที่ฟังไม่ลืมเลือน
และจะเป็นเรื่องเล่ากันให้คนรุ่นหลังได้ฟังกัน และครูเพลงแต่ละท่านยังมีชีวิตอยู่ สอบถามกันได้
ข้อมูลที่ได้ก็ตรงกับความเป็นจริงไม่คลาดเคลื่อน ขอให้พี่กรนำเรื่องแรงบันดาลใจ
ในการเขียนบทเพลงแต่ละเพลงมาลงอีกนะครับ ชอบมากเลย ขอบคุณครับพี่กร.

[nako]

  ในที่สุดก็เก็บเพลงที่ท่านกรแต่งไว้จนได้  ว่าแล้วก็เปิดฟังเลยเรา
ถ้าผมเป็นนักแต่งเพลงอย่างท่านกร
แล้วเพลงที่ผมแต่งมีผู้นำไปร้อง ใส่อารมย์อย่างที่เราต้องการ แล้วเรานั่งฟังเพลงที่เราแต่งเองอย่างตั้งใจ
ผู้ร้องมีอารมย์ร่วมกับเนื้อเพลง และขับกล่อมเพลงของเราให้ได้ดีที่สุด ผมว่าผมมีความสุขมาก ๆ เลยครับ (ความคิดโดยส่วนตัวของผม ผมคิดได้อย่างนี้เพราะผมไม่ใช่นักแต่งเพลงครับ)

ผมขอสนับสนุนแนวความคิดของคุณกระต่ายไอ้ตรงที่ว่า "ถ้าคนทำเพลงเขาลงทุนอีกสักหน่อยนำประวัติที่มาของเพลงแต่ละเพลงพิมพ์ติดไว้ใต้ปกซีดีให้ได้อ่านกันผมว่ามันจะทำให้คนฟังเพลงนั้นแล้ว จะจดจำเพลงที่ฟังไม่ลืมเลือน...."

ขอบคุณท่านกรที่ได้มอบสิ่งดี ๆ ให้กับเพื่อนสมาชิกสายสัมพันธ์มากครับ
ท่านกรครับ ผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าคำว่า  "ขอเป็นกำลังใจ" ให้กับท่านครับ
หวังว่าท่านคงมีเรื่องราวดี ๆ อย่างนี้มาเล่าให้พวกเราฟังอีกนะครับ

[mos_na]

...แหมที่แรกอ่าน บทความ มีเสียงเพลงประกอบด้วย มันไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่ สมองผมแยกไม่ออกอะ...อิอิ

ผมเลยต้องปิดเพลงก่อน นั้งอ่านพร้อมกับนึกภาพไปด้วยเพราะพี่กรเล่ามาได้มองเห้นภาพตามได้อย่างดีเลยครับ

เป็นเรื่องราวที่น่าประทับใจมากเลยครับทั้ง การที่ได้บทเพลงดีๆและ ได่พบสภาพแวดล้อมบรรยากาศดีๆๆ และยัง

ได้รับรู้ถึง ที่มาของบทเพลง ซึ่งคงมีโอกาศน้อยมากที่จะได้รับรู้ถึงเรื่องราวแบบนี้  ขอบคุณพี่กรมากครับ

.....หลังจากอ่านเสร้จแล้ว มากดเพลงฟัง แหม สุดยอดมากเลยครับ