เด็กได้ - ผู้ใหญ่เสีย
ปีเก่าผ่านไป ปีใหม่ผ่านเข้ามาแต่ละคราว ส่วนใหญ่เรามักจะคิดว่าเราได้ แต่จริงแล้วเราได้ไหม ? มันก็ได้เหมือนกัน คือได้ความแก่ชราหรือความทรุดโทรมร่วงโรยไปอีกปีหนึ่ง ชีวิตใกล้จะ "เดินทางสายเปลี่ยว" เข้าไปอีกก้าวหนึ่ง ว่าถึงความแก่...มีอยู่ ๔ ประเภท คือ...
๑. แก่ขึ้น
๒. แก่ลง
๓. แก่ขึ้นๆลงๆ
๔. แก่ไม่ขึ้นไม่ลง
แก่ขึ้น- ได้แก่เด็ก หรือต้นไม้แรกผลิ ที่กำลังเจริญเติบโตพัฒนาก้าวหน้าขึ้นไป จุดหมายคืออนาคตที่มั่นคงแข็งแรงในวันหน้า หากเป็นต้นไม้ก็ยืนเด่นเป็นสง่า ผลิดอกออกผลให้ร่มเงาและมีแก่น นี้เรียกว่าแก่ขึ้น
แก่ลง - เมื่ออายุมากขึ้น ความเจริญถึงที่สุด ความก้าวหน้าก็หยุดชะงัก ชีวิตสังขารก็เริ่มสาละวันเตี้ยลง เคยสง่าก็ต้องเสงี่ยม เคยฟิตก็เริ่มฝ่อ เคยห้าวหาญก็กลับห่อเหี่ยว เคยผึ่งผายก็กลายเป็นผ่ายผอม เคยเด่นก็ต้องด้อย เคยมากด้วยวาสนาบารมี ก็ต้องหมดจากวาสนาบารมี แม้แต่สันหลังก็น้อมลง สุดท้ายก็ไม่พ้นไม้เท้า แก่ขึ้น...แสดงถึงวิวัฒนาการ แก่ลง...หมายถึงเสื่อมโทรม ไม่คงสภาพ
แก่ขึ้นๆลงๆ - คือแก่ตัวแต่หัวใจไม่แก่ อารมณ์ปรวนแปรวิปริตผิดธรรมชาติ กลายเป็น "แก่แดด" หรือ "เฒ่าหัวงู" เพราะฉะนั้น พวกแก่ขึ้นๆลงๆ จึงชอบแสวงหาอะไรใหม่ๆ มาเพิ่มเติมให้แก่ชีวิต เช่น บางคนชอบมีเมียใหม่หรือแอบไปมีเมียน้อย
ความจริง...คนที่มีเมียหลายคนนั้น ไม่ใช่มีเมียน้อย แต่มีเมียมาก คำว่าเมียน้อย หมายถึง "เมียอายุน้อยๆ"ต่างหาก !
แก่ไม่ขึ้นไม่ลง - หมายถึงผู้คงแก่เรียน แก่วิชา แก่คุณธรรม ไม่แสดงอาการวิปริตขึ้นๆลงๆ ยามประสบหรือกระทบโลกธรรม ไม่ว่าชอบหรือชัง ยกย่องหรือเหยียดหยาม ได้หรือเสีย สุขหรือทุกข์ สมหวังหรือผิดหวัง สรรเสริญหรือนินทา ฯ
