เพลงไทยสากลปนลิเก (๑๐) บทสรุป

[woraphon]

 

เพลงไทยสากลปนลิเกมาถึงบทสุดท้ายแล้ว จึงมีบทสรุปดังนี้

๑. ลิเกเป็นการละเล่นชาวบ้าน ประยุกต์มาจากการละเล่นของมลายูซึ่งมาจากบทสวดในอดีตของชาวเปอร์เซียอีกทีหนึ่ง แต่ได้พัฒนาจนเป็นแบบไทย ๆ คงมีเค้าเดิมอยู่ที่การออกแขกแต่เพียงอย่างเดียว

๒. กลอนลิเกที่ชื่อดังที่สุดคือ "ราชนิเกลิง" หรือ "รานิเกลิง" กลอนหัวเดียวที่ร้องด้นไปได้สั้นยาวเท่าไหร่ก็ได้ (ตัวอย่างที่สั้นที่สุด "ท้าวสามลภูมินทร์ ข้าวไม่กินกินแต่แกลบ เวลากินผมกินได้ แต่เวลาถ่ายมันแสบ)

๓. ลูกทุ่งนำทำนองรานิเกลิงมาขับร้องเป็นเพลงไทยสากลมากเป็นอันดับสองรองจากทำนองเพลงแหล่

๔. ครูไพบูลย์ บุตรขัน แต่งเพลงไทยสากลปนลิเกไว้หลายเพลง ทั้งให้นักร้องลูกทุ่งและลูกกรุงขับร้องบันทึกเสียง น่าจะเป็นเพลงที่ครูแต่งในช่วงแรก ๆ ที่เริ่มแต่งเพลงก่อนที่จะมีชื่อเสียงโด่งดัง

๕. ท่านพร ภิรมย์ เป็นลูกทุ่งที่เคยเป็นพระเอกลิเกดังมาก่อน ท่านทั้งร้องทั้งแต่งเพลงไทยสากลปนลิเกไว้มาก ที่ดังสุดน่าจะได้แก่เพลง "ดาวลูกไก่" (อ่านเพลงไทยสากลปนลิเกตอนที่ ๕ พร ภิรมย์ ได้ที่ http://saisampan.net/index.php?topic=60145.0)

๖. นักร้องที่ร้องเพลงไทยสากลปนลิเกได้ดีที่สุดในทัศนะของผมคือคุณไพรวัลย์ ลูกเพชร ในเพลง "แม่ผักบุุ้งบ้านดอน" แต่เพลงลิเกที่ดังที่สุดของคุณไพรวัลย์คือเพลง "คำเตือนของพี่" (อ่านเพลงไทยสากลปนลิเกตอนที่ ๖ ไพรวัลย์ ลูกเพชร ได้ที่ http://saisampan.net/index.php?topic=60259.0)

๗. เพลงไทยสากลปนลิเกอาจไม่เป็นที่รู้จักกันสักเท่าไหร่ในอนาคต แต่ลิเกจะยังคงอยู่คู่กับคนไทยไปอีกนานแสนนาน "รานิเกลิง" จึงเป็นทำนองเพลงพื้นบ้านที่ไม่มีวันสูญหายไปจากความทรงจำของคนไทยตลอดกาล