ที่ไป..กระดูกกะโหลกแม่นาค

[เจ เหน่งบา]

เนื้อความแค่สั้นๆนะครับ

คุณหญิง ด็อกเตอร์วินิตา (วินิจฉัยกุล) ดิถียนต์ เจ้าของนามปากกา ว.วินิจฉัยกุล และ แก้วเก้า
ได้รับแรงบันดาลใจจากคำบอกเล่าเกี่ยวกับเกร็ดพระประวัติส่วนหนึ่ง ของพระเจ้าบรมวงศ์เธอ
พระองค์เจ้าอาภากร กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ โดยผู้เล่าคือ น.ต.ภากร  ศุภชลาศัย ร.น.
ซึ่งเป็นหลานตาของเสด็จเตี่ยกรมหลวงชุมพร

...มีของขลังหลายอย่างบนตำหนัก รวมถึงกะโหลกของนางนาคพระโขนง ซึ่งก่อนกรมหลวงชุมพรสิ้นพระชนม์
ทรงมอบของพวกนี้ให้พระธิดาองค์ใหญ่(ซึ่งเป็นมารดาของผู้เล่า) นำไปถ่วงทิ้งน้ำที่ปากอ่าวให้หมด
เพราะไม่มีใ่ครมีวิชา มีบารมีพอจะครอบครองได้อีก

หลังจากทิ้งของจมหายไปในน้ำ ก็เห็นควันสีเทาหม่นลอยพลุ่งขึ้นจากพื้นน้ำแลเห็นถนัด
ราวกับใครเผาอะไรให้เห็นตรงหน้า กลุ่มควันไม่ใหญ่นัก แต่ก็เห็นชัดว่า มันม้วนเป็นเกลียว
ขึ้นมาพ้นผิวคลื่น แตกกระจายเมื่อลมพัดปะทะ แล้วก็สลายไปตามแรงลม...

แก้วเก้า นำเค้าโครงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นตรงนี้ มาแต่งเป็นนิยาย เงาพราย ซึ่งเป็นละครทีวี
ที่โด่งดังเมื่อไม่นานมานี้ครับ โดยมีอรรถาธิบายโดยเนื้อหาในนิยายเกี่ยวกับ
ของอาถรรพ์หลายอย่างว่า อาจจะดลบันดาลหลายสิ่งให้ผู้ครอบครองได้
แต่เจ้าของ ก็ต้องมีวิชาอาคม และมีปัญญา พอที่จะรู้จักประมาณตัวเอง ไม่ใช้จนเกินวาสนาของตน
ไม่ขออะไรเกินกว่าบุญกรรมของตน  ไม่เห่อเหิม หลงลาภ ยศ สรรเสริญจนเกินเหตุ
เพราะสิ่งที่จะได้มา ต้องแลกกับบางสิ่งในชีวิตเช่นกัน