คุณนายโรงแรม
ขับร้อง : ระพิน ภูไท
จะจ้างสักพันฉันก็ไม่หันไปมอง
ถึงเธอจะใส่ทองเส้นโตเท่าโซ่รถไฟ
จะขี่รถเก๋งเรือบินหรือเดินดินไป
สวมสร้อยเพชรเม็ดโตเท่าไข่ราคาแค่ไหนฉันก็ไม่มอง
จะจ้างสักพันฉันก็ไม่หันไปแล
เพราะเธอเคยฝากแผลให้ไว้จนใจกลัดหนอง
จะเป็นคุณหญิงคุณนายฉันก็ไม่มอง
ถึงอย่างไรเธอก็ยังต้องขึ้นชื่อว่าคนสองใจทุกวัน
ก่อนอยู่บ้านนาเขาเรียกกันว่าอีกลอย
มาอยู่กรุงเทพฯมีผัวนายร้อยเปลี่ยนจากกลอยมาเป็นแรมจันทร์
แรมจันทร์แรมใจดีดีไปตัวใครตัวมัน
ซื่อเกินไปถึงไล่ไม่ทันช้ำช่างมันนึกว่าฝันเลยไป
จะจ้างสักพันฉันก็ไม่หันไปมอง
ถึงตัวจะหุ้มทองไม่มองให้โง่ทำไม
สักวันเถิดหนา น้ำตาจะนองหน้าใคร
เขาไม่แลแล้วคงจะได้ขึ้นชื่อคุณนายประจำโรงแรม
