ที่มา แห่ง ..เสน่หา
เพลงนี้ครูมนัส ปิติสานต์ เล่าว่า แต่งในปี พ.ศ.2502 เมื่อครั้งที่ไปทำงานเป็นครูสอนดนตรีที่สถานีโทรทัศน์ กรมประชาสัมพันธ์ที่ขอนแก่น สมัยที่รักษ์ศักดิ์ วัฒนพานิช เป็นอธิบดี และมีบ้านพักอยู่ที่ริมบึงแก่นนคร
ครูมนัส ปิติศานต์ สอนดนตรีให้กับ นักแสดงละคร ทีวีช่อง 5 ขอนแก่น ที่นั่น
คืนนั้นพระจันทร์ลอยเด่นเต็มดวงสวยมาก เป็นช่วงเดือนธันวาคม อากาศกำลังหนาว จึงเกิดอารมณ์อยากเขียนเพลง ในท่วงทำนองของคนที่ผิดหวัง ในเรื่องของความรัก (ซึ่งในขณะนั้น ครูมนัส เพิ่งจะผิดหวังในเรื่องราวของความรัก กับคู่รักของท่าน ซึ่งรักกันมาก)
ครูมนัส ท่านแต่งขึ้นมาได้ เพียงประโยคหนึ่ง " ความรักเอยเจ้าลอยลมมาหรือไร " แต่งมาได้เพียงเท่านี้ เกิดความรู้สึกว่าตัน แต่ในอีกความรู้สึกบอกว่า ยังไม่จบ ต้องมีเนื้อเพลงมากกว่านี้ ครูจึงใส่ ฮัม.. ลงไปในเนื้อเพลง
และนึกถึงว่า ในขณะนั้น ครูต้องการอะไร และจะต้องมีใครสักคนที่เข้าใจครู
หลังจากนั้น ครูจึงเขียนเนื้อเพลง ประโยคต่อมาว่า " สงสารใจฉันบ้าง วานอย่าสร้างรอยช้ำซ้ำเป็นรอยสอง รักแรกช้ำน้ำตานอง ถ้าเป็นสองฉันคงต้องขาดใจตาย " และเพลง เสน่หา จบในค่ำคืนนั้น แต่ยังไม่ได้ตั้งชื่อเพลง
เมื่อครูมนัส กลับมาถึงกรุงเทพ ครูจึงนำบทเพลง ..เสน่หา เพลงนี้ให้คุณสุเทพ วงศ์กำแหง ร้องบันทึกลงแผ่นเสียง ปี พ.ศ.2502
เมื่อนำมาบันทึกแผ่นเสียงออกเผยแพร่ จึงใช้คำว่าวรรคสุดท้ายของเพลงบรรทัดแรก คือคำว่า "เสน่หา" มาเป็นชื่อ และได้รับความนิยมไม่แพ้เพลงอื่นๆ ที่แต่งมาก่อนหน้านี้
ครูมนัส ปิติสานต์ เขียนเล่าเอาไว้ในที่มาแห่งอารมณ์เพลงในหนังสือมหกรรมดนตรี เพลงไทยยุคทองของ 12 ครูเพลง ว่า
"...เพลงนี้ลอยลมมาจริงๆ เหมือนอย่างเนื้อเพลงที่ว่า...ความรักเอยเจ้าลอยลมมาหรือไร...เป็นความรู้สึกนั้นจริงๆ ความรักลอยลมมากระทบใจ แล้วไหลออกมาเป็นบทเพลงนี้ เพียงไม่กี่บรรทัด แต่คำจำกัดความของความรักนั้นมันคือความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ...ผมขอยืนยัน"
เรื่องราวของเพลงที่ครูมนัส ปิติศานต์ แต่งไว้แต่ละเพลงที่แต่งนั้น เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงของครูมนัสทั้งสิ้น และเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับผู้หญิงที่ครูรักมากที่สุด ซึ่งในเวลาต่อมาครูมนัส และผู้หญิงคนนั้น ได้เลิกรากันด้วยฐานะที่ต่างกัน
และทุกสิ่งกลายมาเป็นเพลงเพราะๆ ที่เราได้ฟังกันจนทุกวันนี้
เสน่หา
คำร้อง - ทำนอง : มนัส ปิติสานต์
ขับร้อง : สุเทพ วงศ์กำแหง
ความรักเอย ..
เจ้าลอยลมมาหรือไร
มาดลจิต
มาดลใจเสน่หา
รักนี้จริงจากใจหรือเปล่า
หรือเย้าเราให้เฝ้าร่ำหา
หรือแกล้งเพียงแต่แลตา
ยั่วอุราให้หลงลำพอง
สงสารใจฉันบ้าง
วานอย่าสร้างรอยช้ำซ้ำเป็นรอยสอง
รักแรกช้ำน้ำตานอง
ถ้าเป็นสองฉันคงต้องขาดใจตาย