“เฮ้ย! มึงอย่าคิดมากน่ามันลงตัวแล้ว ขืนคิดมากไป...เดี๋ยวมันจะยุ่ง”

[สะบันงา]

“เฮ้ย! มึงอย่าคิดมากน่ามันลงตัวแล้ว ขืนคิดมากไป...เดี๋ยวมันจะยุ่ง” 



       เรื่องตลกจากหนังตะลุงคณะหนึ่งในภาคใต้ ชื่อหนังสุทิพย์ ลูกทุ่งบันเทิง
       
       แม้จะเป็นเรื่องตลก แต่สาระสำคัญได้ทิ่มแทงใจดำสังคมไทยได้ตรงเป๊ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
สังคมไทยในยุคโลกาภิวัตน์ที่ผู้คนต้องใช้ชีวิตอย่างเร่ง รีบแข่งกับเวลา แต่กลับใช้เวลาที่เหลือ
ไปกับเรื่องไร้สาระในสังคมสื่อออนไลน์ รวมทั้งสื่อกระแสหลักด้วย จนไม่ได้ครุ่นคิดอะไรทั้งนั้น
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของตัวเอง หรือเรื่องของสาธารณะ เรามาเริ่มที่เรื่องตลกกันเลย
       
       เรื่องมีอยู่ว่า เท่ง กับ หนูนุ้ย สองคนเป็นชาวบ้านที่ไม่เคยผ่านระบบโรงเรียน คิดเลขไม่ค่อย
เป็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตัวเลขมีขนาดใหญ่ๆเกินสิบเกินร้อยแต่โดยนิสัยแล้ว เท่งเป็นคนช่างคิด
คนช่างคิด ช่างสงสัย บางครั้งออกจะเป็นคนที่ “หัวหมอ” ในขณะที่หนูนุ้ยเป็นคนที่ชอบเชื่ออะไร
ง่ายๆ และรักสงบ
       
       วันหนึ่ง ทั้งสองได้เดินไปพบเงิน จำนวน 1,500 บาทโดยบังเอิญ เป็นแบงค์ 100 ทั้งหมด
จำนวน 15 ใบ จึงตกลงกันว่าจะต้องแบ่งกันคนละครึ่ง (ไม่เหมือนกับแท็กซี่พลเมืองดีบางคน) แต่
ด้วยความที่คิดเลขจำนวนมากๆ ไม่เป็น ทั้งสองจึงใช้วิธีแจงนับทีละใบ โดยแบงค์ใบแรกให้เท่งก่อน
ใบที่สองให้หนูนุ้ย สลับกันต่อไปเรื่อยๆ แต่ในที่สุดเมื่อแต่ละคนได้รับเท่ากันแล้วก็มีแบงก์เหลืออยู่
ในมือ 1 ใบ จึงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเพื่อจะให้ทั้งสองได้เงินเท่ากัน
       
       พวกเขาจึงเริ่มต้นใหม่โดยเอาใบแรกให้หนูนุ้ย ใบที่สองให้เท่ง แต่ในที่สุดก็คงเหลือเศษอีก
1 ใบเช่นเดิม พวกเขาคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรดี
       
       โดยบังเอิญไปรษณีย์นายหนึ่งผ่านมาพอดี ทั้งสองจึงได้นำความไปปรึกษา ไปรษณีย์จึงเสนอ
ใช้วิธีแจงนับทีละใบเช่นเดิมว่า “ใบนี้ของเท่ง ใบนี้ของหนูนุ้ย ใบนี้ของไปรษณีย์” วนอยู่เช่นนี้
จนกระทั่งแบงค์หมดมืออย่างลงตัวไม่มีเศษเหลือ
       
       ในที่สุดหนูนุ้ยจึงได้กล่าวขึ้นด้วยความภูมิใจว่า “คบกับคนมีความรู้ก็ดีอย่างนี้แหละเท่ง” แต่
เมื่อไปรษณีย์จากไปแล้ว เท่งจึงได้เอ่ยขึ้นมาว่า “ไอ้นุ้ย กูคิดๆ ดูแล้ว กูรู้สึกว่ามันแปลกๆ อยู่นะ”
หนูนุ้ยจึงรีบตัดบทขึ้นมาทันทีว่า
       
      “เฮ้ย! มึงอย่าคิดมากน่ามันลงตัวแล้ว ขืนคิดมากไป...เดี๋ยวมันจะยุ่ง”