กว่าจะเป็นบทเพลง(ตอนที่8)ชื่อตอน"เขียนเพลงแปลง ให้ อ๊อด โฟร์เอส"

ต้นปี 2548 อาจารย์ผม(อ.ดาร์กี้ ไพฑูรย์ ขันทอง) ท่านทำงานที่บริษัท วังทองมิวสิค เป็นตึก 4-5 ชั้น ใกล้ๆห้างเซียร์ รังสิต ก่อนถึงสนามธูปะเตมีย์ ย่านๆนั้น อาจารย์จัดรายการวิทยุที่นั่น ผมจึงมีโอกาสแวะเวียนไปเยี่ยม ไปกราบอาจารย์อยู่บ่อยครั้ง และทุกๆครั้งเรามักไปทานอาหารเย็นกันแถวๆร้านอาหาร ชื่อ บ้านเลขที่ 5 ทางเลาะๆข้างๆเลียบสนามธูปะเตมีย์ไป ผมจำได้แค่นั้น บรรยากาศดี เป็นบ่อปลาเก่า...มีแพยื่นไปในคลอง...ให้อาหารปลาไปด้วย ,ทานอาหารกัน, คุยงานกัน ที่นี่ได้ครบหมด วันหนึ่งผมแวะไปเยี่ยมอาจารย์ในช่วงบ่าย...หลังเลิกรายการ ไม่รู้อารมณ์ไหน เราตกลงไปทานอาหารเกาหลีกัน
(เกาหลีจริงๆ)เจ้าของร้านสองคนสามีภรรยาก็คนเกาหลี ร้านอยู่ชั้นแรกของห้างเซียร์รังสิต ขับรถวนมานิดเดียว จอดรถเสร็จ เราเดินทะลุห้างฯมาจากทางด้านหลัง สายตาผู้คนในห้างฯต่างจับจ้องมาที่อาจารย์กับผม และทำท่าซุบซิบคุยกัน อาจารย์ยิ้มแล้วหันมากระซิบข้างๆหูผมว่า พวกนี้... นิสัยไม่ดี ผมจึงถามไปว่า ไม่ดี...อย่างไร อาจารย์ตอบแบบติดตลกว่า ชอบซุบซิบนินทาคน แล้วอาจารย์ก็หัวเราะ...ชั่วครู่เดียวเราก็เดินทางมาถึงร้านอาหารเกาหลี ทุกอย่างในร้านดูเป็นเกาหลีหมด โต๊ะ เฟอร์นิเจอร์ เตา ผมไม่ถนัดและไม่เคยทาน อาจารย์จึงเป็นคนสั่ง...ทั้งหมด ผมมีหน้าที่ทานอย่างเดียว ในร้านมีลายเซ็นต์ป๋าเทพ โพธิ์งามด้วย ผมชี้ให้อาจารย์ดู สักครู่เดียวทางร้านก็เอากระดานมาให้อาจารย์เซ็นต์ชื่อเก็บไว้โชว์เป็นที่ระลึก เราสื่อสารได้จากเด็กเสริฟ์ที่เป็นคนไทย ส่วนเจ้าของร้านก็โค้งคำนับ ดูตื่นเต้น เกรงใจ พูดจาเป็นภาษาเกาหลีซึ่งเราแปลไม่ออก แต่รับรู้ด้วยความรู้สึกว่าเขากำลังขอบคุณเรา ระหว่างที่เรากำลังทานอาหารอยู่ ก็มีสายโทรศัพท์ สายพิเศษโทรเข้ามา โดยไม่ได้มีการนัดหมายล่วงหน้ามาก่อน “เฮียมานิตย์ ศรีเลี้ยง”แห่งค่ายโฟร์เอส โทรมาสั่งเพลง เป็นเพลงแปลง 7 เพลง สั่งด่วน เพื่อให้อ๊อด โฟร์เอส ร้อง ทั้ง 7 เพลง ใช้ทำนองไทยเดิมทั้งหมด เช่นทำนอง รักแม่หม้าย,ชวนน้องแต่งงาน,เรียกพี่ได้ไหม,รักน้องพร อะไรประมาณนี้ ซึ่งหากเป็นทำนองแบบนี้ สำหรับอาจารย์ผม ต้องถือว่าเข้าทางเท้า...อาจารย์ถนัดในการเขียนไทยเดิมมากๆ อาจารย์รับงานแล้วหันมาคุยกับผมว่า กรแบ่งๆเอาไปเขียน แต่ต้องด่วนนะ ด้วยอาจารย์รู้ว่าผมด้อยไทยเดิม อาจารย์จึงให้ผมเลือกหยิบทำนองไป ผมไม่กล้าเลือก อาจารย์เลยหยิบเพลงรักน้องพรมา จะให้มาอีกผมบอก ผมขอเพลงเดียวพอครับ อาจารย์บอกว่าเขียนเป็นเพลงแปลง จุดสำคัญพล๊อตมันคือ ต้องฮา ต้องตลก มีขำๆ...อย่าไปเครียด เขียนไป บังเอิญชีวิตผม ไม่ค่อยจะขำซะด้วยซิ เขียนแต่เพลงรักๆซะส่วนใหญ่ อาจารย์มักล้อผมเสมอว่า “นักเขียน...ปลายปากกาจุ่มน้ำผึ้ง” ค่าเพลงผมอยู่ที่เพลงละ5,000.-บาท ในตอนนั้น ด้วยอาจารย์ท่านเป็นผู้ตั้งราคาให้ ผมไม่ได้ซีเรียสอะไร งานต้องมาก่อนเงิน งานสำคัญกว่าเงิน ผมอาจโชคดีกว่านักเขียนอีกหลายพัน หลายหมื่นคน ด้วยมีอาจารย์คอยประคองเป็นแบ็คอยุ่ข้างหลัง คอยสกรีนงาน ตรวจทานเพลงให้ในยุคเริ่มต้น จำได้ว่า 30 เพลงแรกที่เขียนอาจารย์ตรวจทุกเพลง ตรวจทานให้แล้วเซ็นต์ชื่อกำกับ แถมลงวันที่อีกด้วย อาจกลัวลืมว่าตรวจดูหรือยัง ผมใช้เวลาเขียนไม่นาน ก็ส่งไกด์เพลง เพลงเสร็จเร็วมากแทบไม่ถึงเดือน ทุกอย่างออกวางตลาด ผมรับค่าเพลงมา 5,000.-บาท เป็นเพลงแปลงเพลงแรกในชีวิตที่เขียน และอยู่ในความทรงจำ ออกเมื่อ 29 สิงหาคม 2548 ชุด อ๊อดมาคนเดียว ชื่อเพลง “ขอตังค์ทอน” อ๊อด โฟร์เอส
http://upload.one2car.com/download.aspx?pku=1E6B86BC4351R64YHFCIS59MVVEHOV

	ผู้เขียน	หัวข้อ: กว่าจะเป็นบทเพลง(ตอนที่8)ชื่อตอน"เขียนเพลงแปลง ให้ อ๊อด โฟร์เอส" (อ่าน 7135 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 2 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้