บทดอกสร้อยสุภาสิต เป็นถนิมประดับกรรณ ทุกเมื่อ

[ดาวิกา]

บทที่ ๑๒
จ้ำจี้มะเขือเปราะ

จ้ำเอยจ้ำจี้ เพ้อเจ้อเต็มทีไม่มีผล
ดอกเข็มดอกมะเขือเจือระคน สับสนเรื่องราวยาวสุดใจ
เขาจ้ำแจวจ้ำพายเที่ยวขายของ เร่ร้องตามลำแม่น้ำใหล
ชอบรีบแจวรีบจ้ำหากำไร จ้ำทำไมจ้ำจี้ไม่ดีเอย

นายทัด เปรียญ แต่ง
ร้องลำลีลากะทุ่ม

บทนี้  สอนให้รู้จักขยันทำมาหากิน ไม่เที่ยวเล่นไปวันๆ

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

[ดาวิกา]

บทที่ ๑๓
กาเอ๋ยกา

กาเอ๋ยกาดำ รู้จำรู้จักรักเพื่อน
ได้เหยื่อเผื่อแผ่ไม่แชเชือน รีบเตือนพวกพ้องร้องเรียกมา
เกลื่อนกลุ้มรุมล้อมพร้อมพรัก น่ารักน้ำใจกระไรหนา
การเผื่อแผ่แน่ะพ่อหนูจงดูกา มันโอบอารีรักดีนักเอย

นายแก้ว แต่ง
ร้องลำจีนขิมเล็ก

บทนี้  สอนให้มีใจโอบอ้อมอารี รักในหมู่เหล่าและเพื่อน

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

[woraphon]

ดอกสร้อยสุภาษิตสอนการอ่าน สอนคุณธรรม และสอนดนตรี (เพลงไทยเดิม) วัตถุประสงค์ข้อสุดท้ายไม่บรรลุเพราะเพลงไทยเดิมไม่เอื้อต่อคนทั่วไปที่จะขับร้อง เนื่องจากทางหรือKey ของเพลงจำกัดมาก เสียงไม่ถึงก็ร้องไม่ได้ ปัจจุบันยังไม่ได้แก้ไข มีความพยายามทำคาราโอเกะกันบ้างแต่ก็ยังไม่แพร่หลายกว้างขวางพอ ขอบคุณคุณดาวิกาที่นำเอาของดีในอดีตมาเผยแพร่ครับ

[ดาวิกา]

บทที่ ๑๔
แมงมุมขยุ้มหลังคา

แมงเอ๋ยแมงมุม ขยุ้มหลังคาที่อาไศรย
สั่งสอนลูกรักให้ชักใย ลูกไถลไม่ทำต้องจำตี
ได้ความเจ็บแค้นแสนสาหัส เพราะขืนขัดถ้อยคำแล้วซ้ำหนี
เด็กเอ๋ยเจ้าอย่าเปนดังเช่นนี้ สิ่งไม่ดีครูว่าอย่าทำเอย

หลวงประชุมบรรณสาร(พิน)แต่ง
ร้องลำมอญร้องไห้

บทนี้  สอนให้รู้จักเชื่อฟังคำสั่งสอนของผู้ใหญ่

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

[กระต่าย]

หนังสือ ดอกสร้อยสุภาสิต เป็นหนังสือที่สอนคุณธรรมให้ติดอยู่ในความทรงจำของเด็กๆ
โดยผูกเป็นคำกลอนสอนให้ท่องจำจนขึ้นใจ ตอนเด็กๆครูสอนให้ท่องก่อนจะกลับบ้านตอนเย็น
ท่องสูตรคูณ อาขยาน ดอกสร้อยสุภาสิต แม้เวลาจะผ่านมาเนิ่นนานแต่สิ่งที่เราท่องจำในวัยเด็ก
ยังคงอยู่ในความทรงจำของเรามาจนถึงปัจจุบันนี้ ของดีๆอย่างนี้ทำไมปัจจุบันนี้ถึงไม่มีให้เยาวชนได้เรียนรู้กัน
ขอบคุณคุณดาวิกาที่เอาของดีๆมีคุณค่าในจิตใจมาฝากกันนะครับ.
                                                                     

[ดาวิกา]

บทที่ ๑๕
กะเกยเลยละ

กะเอ๋ยกะเกย อย่าละเลยกุ้งไม้ไว้จนเหม็น
มากินเข้าเถิดนะเจ้าเช้าจะเย็น ไปมัวเล่นอยู่ทำไมใช่เวลา
ถ้าถึงยามกินนอนผ่อนผัดนัก ก็ขี้มักเจ็บไข้ไม่แกล้งว่า
จะท้องขึ้นท้องพองร้องระอา ต้องกินยาน้ำสมอขื่นคอเอย

พระเจ้าน้องยาเธอ กรมหลวงดำรงราชานุภาพ ทรงนิพนธ์
ร้องลำตะนาว

บทนี้  สอนให้รู้ว่า ควรรู้จักทำอะไรให้เป็นเวลา ถึงเวลากินก็ควรกิน ถึงเวลานอนก็ควรนอน
ไม่มัวเอาแต่เล่นหรือเถลไถล จะทำให้ไม่สบายได้

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

[ดาวิกา]

บทที่ ๑๖
มดแดง

มดเอ๋ยมดแดง เล็กๆเรี่ยวแรงแขงขยัน
ใครกล้ำกรายทำร้ายถึงรังมัน ก็วิ่งพรูกรูกันมาทันที
สู้ได้หรือมิได้ใจสาหัส ปากกัดก้นต่อยไม่ถอยหนี
ถ้ารังเราใครกล้ามาราวี ต้องต่อตีทรหดเหมือนมดเอย

นายทัด เปรียญ แต่ง
ร้องลำพัดชา

บทนี้  สอนให้มีความสามัคคี รักในหมู่เหล่า ถิ่นที่อาศัย
และพร้อมที่จะร่วมแรงกายแรงใจกัน ปกป้องถิ่นที่อาศัยของตนเอง

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

[ดาวิกา]

บทที่ ๑๗
ตุ๊กแกตัวพร้อย

ตุ๊กเอ๋ยตุ๊กแก ตับแก่แซ่ร้องกึกก้องบ้าน
เหมือนเตือนหูให้งูรู้อาการ น่ารำคานเีสียแท้ๆแสจริง ๆ
อันความลับเหมือนกับตับที่ลับแน่ อย่าตีแผ่ให้กระจายทั้งชายหญิง
ที่ควรปิด ๆ ไว้อย่าไหวติง ควรจะนิ่ง ๆ ไว้ในใจเอย

นายทัด เปรียญ แต่ง
ร้องลำสะสม

บทนี้  สอนว่า อย่าเป็นคนพูดมาก จะเก็บความลับไว้ไม่อยู่

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

[ดาวิกา]

บทที่ ๑๘
กระต่ายติดแร้ว

กระเอ๋ยกระต่าย มุ่งหมายเสาะหาแต่อาหาร
เผลอนิดติดแร้วดักดาน ลนลานเชือกรัดมัดต้นคอ
จะทำการสิ่งไรให้พินิจ อย่าคิดแต่ละโมภโลภลาภหนอ
เห็นแต่ได้ไขว่คว้าไม่รารอ จะยื่นคอเข้าแร้วยายแก้วเอย

พระบวรวงษ์เธอ พระองค์เจ้าสุทัศน์นิภาธร ทรงนิพนธ์
ร้องลำตะลุ่มโปง

บทนี้  สอนว่า อย่ามัวแต่โลภมากเห็นแก่ได้
จนลืมไตร่ตรอง และพิจารณาให้ดี ก่อนกระทำการใดๆ
จะเดือดร้อนเหมือนกระต่าย ที่มัวแต่ตะกละ กินไม่ลดละ จนเผลอเข้าไปติดแร้ว

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

[ดาวิกา]

บทที่ ๑๙
โพงพางปลาเข้าลอด

โพงเอ๋ยโพงพาง ทอดขวางกลางลำน้ำใหล
มัจฉาตาบอดลอดเข้าไป ติดอยู่ในข่ายขึงตรึงตรา
ตาบอดอยู่ประสาตัวตาบอด อย่าทำสอดตาเห็นเช่นว่า
ควรเสงี่ยมเจียมภักตร์รักกายา อวดฉลาดพลาดท่าพาจนเอย

หลวงประสิทธ์อักษรสาร (เทศ) แต่ง
ร้องลำลาวแคน

บทนี้  สอนให้รู้ว่า ไม่รู้อะไร ก็อยู่เฉยๆดีกว่า การเข้าไปสอดในเรื่องที่ตนไม่รู้
อาจทำให้ตนเองพลาดพลั้ง พลาดท่าให้ได้อาย ได้

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

[ดาวิกา]

บทที่ ๒๐
เจ้าการะเกด

เจ้าเอ๋ยเจ้าการะเกด ขี่ม้าเทศถือกฤสจิตรเจ้ากล้า
เที่ยวระวังไพรีจะมีมา การรักษาหน้าที่ดีสุดใจ
อันถิ่นฐานบ้านช่องต้องรักษา หมั่นตรวจตราเย็นเช้าเอาใจใส่
อย่าเลินเล่อเผลอพลั้งระวังไภย ถ้าหากใครมัวประมาทมักพลาดเอย

นายทัดเปรียญ แต่ง
ร้องลำม้าย่อง

บทนี้  สอนให้รู้จัก ช่วยกัน  ระวังรักษา ตรวจตราดูแลอาณา บ้านเมือง ให้มีความสงบ

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

[ดาวิกา]

บทที่ ๒๑
โมเยไปทะเลเมาคลื่น

โมเอ๋ยโมเย ไปทะเลเมาคลื่นฝืนไม่ไหว
ให้อ่อนจิตรอาเจียนวิงเวียนไป พักอาไศรยจอดนอนก็ผ่อนคลาย
อันเมาเหล้าเมายามักพาผิด และพาติดตนอยู่ไม่รู้หาย
จะเลื่องลือชื่อชั่วจนตัวตาย อย่าเมามายป่นปี้ไม่ดีเอย

นายแก้ว แต่ง
ร้องลำจีนดาวดวงเดียว

บทนี้  สอนว่า เมาเรือเมาคลื่น นอนพักแล้วก็หาย
แต่เมาเหล้าเมายานั้น  พาให้ชื่อเสียงเสียหายป่นปี้ ไม่มีใครไว้วางใจ ให้ทำงาน

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

[ดาวิกา]

บทที่ ๒๒
เท้งเต้งเรือลอย

เท้งเอ๋ยเท้งเต้ง คว้างเคว้งอยู่ในลำแม่น้ำใหล
ไม่มีเจ้าของปกครองไป ต้องลอยตามน้ำใสไปโคลงเคลง
เหมือนใครลอยโลเลไม่ยุดหลัก คนขี้มักกลุ้มรุมกันคุมเหง
ต่อความดีป้องตนคนจึงเกรง อย่าเท้งเต้งมดตะนอยจะต่อยเอย

นายทัดเปรียญ แต่ง
ร้องลำล่องเรือ

บทนี้  สอนว่า อย่าทำตัวเป็นคนไร้หลัก ทำอะไรเปะปะไม่เป็นที่เป็นทาง

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

[ดาวิกา]

บทที่ ๒๓
นกเขาขันตั้งแต่เช้าไปจนเที่ยง

นกเอ๋ยนกเขา ขันแต่เช้าหลายหนไปจนเที่ยง
สามเส้ากุกแกมแซมสำเนียง เสนาะเสียงเพียงจะรีบงีบระงับ
อันมารดารักบุตรสุดถนอม สู้ขับกล่อมไกวเปลเห่ให้หลับ
พระคุณท่านทราบซึมอย่าลืมลับ หมั่นคำนับค่ำเช้านะเจ้าเอย

พระพินิจสารา(ทิม) แต่ง
ร้องลำเทพชาตรี

บทนี้  สอนให้รู้จัก คุณมารดา
ที่อุตส่าห์ เลี้ยงเรามา จนเติบใหญ่
สู้ถนอม กล่อมเกลี้ยง เพียงห่วงใย
หาใครใด เสียสละ ละสุขตน

ทั้งอดหลับ อดนอน อ้อนเจ้าหลับ
อย่าลืมลับ คุณแม่ แต่ก่อนหน
พระคุณท่าน แม้นจะเทียบ เปรียบสกล
ยอมทุกข์ทน เพียงเจ้ารับ อิ่มหลับนอน

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

[ดาวิกา]

บทที่ ๒๔
จันทร์เจ้าขอเข้าขอแกง

จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ใครขอเข้าขอแกงท้องแห้งหนอ
ร้องจนเสียงแห้งแหบแสบถึงคอ จันทร์จะรอให้เราก็เปล่าดาย
ยืมจมูกท่านหายใจเห็นไม่คล่อง จงหาช่องเลี้ยงตนเร่งขวนขวาย
แม้นเปนคนเกียจคร้านพานกรีดกราย ไปมัวหมายจันทร์อดเข้าเอย

นายทัดเปรียญ แต่ง
ร้องลำพราหมณ์ดีดน้ำเต้า

บทนี้  สอนว่า อย่าทำตนงอมืองอเท้าเที่ยวขอนั่นขอนี่เขาร่ำไป
สิ่งใดที่อยากได้หรือต้องการ ยากจะได้มา หากเราไม่ขยันขวนขวายหามาด้วยตนเอง

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ