บทดอกสร้อยสุภาสิต เป็นถนิมประดับกรรณ ทุกเมื่อ

<< < (5/8) > >>

ดาวิกา:

บทที่ ๑๕
กะเกยเลยละ

กะเอ๋ยกะเกย อย่าละเลยกุ้งไม้ไว้จนเหม็น
มากินเข้าเถิดนะเจ้าเช้าจะเย็น ไปมัวเล่นอยู่ทำไมใช่เวลา
ถ้าถึงยามกินนอนผ่อนผัดนัก ก็ขี้มักเจ็บไข้ไม่แกล้งว่า
จะท้องขึ้นท้องพองร้องระอา ต้องกินยาน้ำสมอขื่นคอเอย

พระเจ้าน้องยาเธอ กรมหลวงดำรงราชานุภาพ ทรงนิพนธ์
ร้องลำตะนาว

บทนี้  สอนให้รู้ว่า ควรรู้จักทำอะไรให้เป็นเวลา ถึงเวลากินก็ควรกิน ถึงเวลานอนก็ควรนอน
ไม่มัวเอาแต่เล่นหรือเถลไถล จะทำให้ไม่สบายได้

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

ดาวิกา:

บทที่ ๑๖
มดแดง

มดเอ๋ยมดแดง เล็กๆเรี่ยวแรงแขงขยัน
ใครกล้ำกรายทำร้ายถึงรังมัน ก็วิ่งพรูกรูกันมาทันที
สู้ได้หรือมิได้ใจสาหัส ปากกัดก้นต่อยไม่ถอยหนี
ถ้ารังเราใครกล้ามาราวี ต้องต่อตีทรหดเหมือนมดเอย

นายทัด เปรียญ แต่ง
ร้องลำพัดชา

บทนี้  สอนให้มีความสามัคคี รักในหมู่เหล่า ถิ่นที่อาศัย
และพร้อมที่จะร่วมแรงกายแรงใจกัน ปกป้องถิ่นที่อาศัยของตนเอง

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

ดาวิกา:

บทที่ ๑๗
ตุ๊กแกตัวพร้อย

ตุ๊กเอ๋ยตุ๊กแก ตับแก่แซ่ร้องกึกก้องบ้าน
เหมือนเตือนหูให้งูรู้อาการ น่ารำคานเีสียแท้ๆแสจริง ๆ
อันความลับเหมือนกับตับที่ลับแน่ อย่าตีแผ่ให้กระจายทั้งชายหญิง
ที่ควรปิด ๆ ไว้อย่าไหวติง ควรจะนิ่ง ๆ ไว้ในใจเอย

นายทัด เปรียญ แต่ง
ร้องลำสะสม

บทนี้  สอนว่า อย่าเป็นคนพูดมาก จะเก็บความลับไว้ไม่อยู่

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

ดาวิกา:

บทที่ ๑๘
กระต่ายติดแร้ว

กระเอ๋ยกระต่าย มุ่งหมายเสาะหาแต่อาหาร
เผลอนิดติดแร้วดักดาน ลนลานเชือกรัดมัดต้นคอ
จะทำการสิ่งไรให้พินิจ อย่าคิดแต่ละโมภโลภลาภหนอ
เห็นแต่ได้ไขว่คว้าไม่รารอ จะยื่นคอเข้าแร้วยายแก้วเอย

พระบวรวงษ์เธอ พระองค์เจ้าสุทัศน์นิภาธร ทรงนิพนธ์
ร้องลำตะลุ่มโปง

บทนี้  สอนว่า อย่ามัวแต่โลภมากเห็นแก่ได้
จนลืมไตร่ตรอง และพิจารณาให้ดี ก่อนกระทำการใดๆ
จะเดือดร้อนเหมือนกระต่าย ที่มัวแต่ตะกละ กินไม่ลดละ จนเผลอเข้าไปติดแร้ว

แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

ดาวิกา:

บทที่ ๑๙
โพงพางปลาเข้าลอด

โพงเอ๋ยโพงพาง ทอดขวางกลางลำน้ำใหล
มัจฉาตาบอดลอดเข้าไป ติดอยู่ในข่ายขึงตรึงตรา
ตาบอดอยู่ประสาตัวตาบอด อย่าทำสอดตาเห็นเช่นว่า
ควรเสงี่ยมเจียมภักตร์รักกายา อวดฉลาดพลาดท่าพาจนเอย

หลวงประสิทธ์อักษรสาร (เทศ) แต่ง
ร้องลำลาวแคน

บทนี้  สอนให้รู้ว่า ไม่รู้อะไร ก็อยู่เฉยๆดีกว่า การเข้าไปสอดในเรื่องที่ตนไม่รู้
อาจทำให้ตนเองพลาดพลั้ง พลาดท่าให้ได้อาย ได้
แสดงความคิดเห็นหน่อยค่ะ
คลิกที่นี่เพื่อรับฟังค่ะ

นำร่อง

[0] ดัชนีข้อความ

[#] หน้าถัดไป

[*] หน้าที่แล้ว