เมื่อฝนโปรย
คำร้อง/แก้ว อัจฉริยะ
ทำนอง/เอื้อ สุนทรสนาน
ญ. เมื่อฝนโปรยมาเราบังชายคา แผ่นดินแผ่นฟ้าชุ่มฉ่ำ ช. แผ่นดินฉ่ำน้ำดูนอง
ญ. แผ่นดินฉ่ำน้ำดูนอง ช. เหมือนใจฉ่ำรักเธอเคยรอง
ญ. รักนองท่วมล้นจนเกินปอง ช. หัวใจก็นองเจิ่งล้น เมฆฝนอมฝนนานเกินจะทน จึงกลายเป็นฝนไหลบ่า
ญ. บ่ามาจากฟากฟ้าเมืองบน ช. บ่ามาจากฟากฟ้าเมืองบน
ญ. เหมือนรักอมกลั้นตันกมล ช. คับใจเต็มกลั้นมันเกินทน
ญ. รักหลั่งกว่าฝนล้นหลั่ง
พ. มองฟ้าคร่ำดำหมอง หมองใจเมื่อไร้เธอปอง
ญ. อกเราก็หมองชิงชัง ช. แม้เราจากกันโศกศัลย์สุดสั่ง
ญ. น้ำตาจะพาไหลหลั่งดั่งฝนพราวพรู ช. อย่าเอาคำน้ำตามาเปรียบเรา
ญ. เปรียบอย่างนั้นใช่มันแสนเศร้า ช. เศร้าจริงเชียวพธู
พ. ฝนเอยตกต้องตามฤดู ตกแต่รักเราพราวอยู่ตกจนไม่รู้เวลา
ช. เมืื่อร้อนเต็มทนไอดินลอยวนแต่พอได้ฝนก็ฉ่ำ ญ. แผ่นดินดูดน้ำซึมมา
ช. แผ่นดินดูดน้ำซึมมา ญ. เหมือนใจดูดรักเต็มอุรา น้ำใจก็พาเศร้าหาย
ญ. ต้นไม้จวนตายพิรุณโปรยปรายเหี่ยวแห้งก็หายคลายแห้ง
ช. กิ่งใบแห้งแล้งพลันคลาย ญ. กิ่งใบแห้งแล้งพลันคลาย
ช. เหมือนใจที่แห้งจวนจะตาย ญ. รักโปรยมาหล่อพอสบาย
ช. ความโศกที่ร้ายหายขุ่น
พ. เย็นหนาวสั่นปานใดหนาวเย็นเกินชิดดวงใจ
ช. เบียดให้ใกล้เนื้อนวลละมุน ไอตัวอบตัว อุ่นเนื้ออบอุ่น ญ. ขวัญใจกลิ่นไอหอมกรุ่น
ช. อุ่นเหมือนผิงไฟ ญ. อุ่นอบกายหัวใจก็อุ่นพลอย
ช. อุ่นด้วยกายโดนปลายนิ้วก้อย ญ. พล่อยจนเกินไป
พ. ฝนมาอย่าเพิ่งซาหายไป ตกมาทั้งวัก็ได้ จะได้แนบเนื้อนานๆ
1
